لزوم بررسی دقیق علل وقوع یک سانحه هوایی

 در طول تاریخ یکصد ساله پرواز با هواپیما توسط بشر، به خصوص پس از اتمام جنگ جهانی دوم که بازار حمل و نقل هوایی و ساخت هواپیماهای مسافربری توسط شرکت های مختلف در دنیا داغ گردید، هزاران نفر به علل مختلفی جان خود را در هنگام سفر با هواپیماها از دست داده‌اند.

 مهمترین دلیل بررسی یک سانحه هوایی توسط متخصصان، یافتن علل و خطاهای رخ داده و پیشگیری از وقوع مجدد یک سانحه هوایی دیگر توسط آن علل و خطا ها در آینده می باشد. در بررسی بسیاری از سوانح توسط متخصصان، عوامل خطرناک دیگری که پتانسیل به وجود آوردن یک فاجعه را دارند نیز کشف می شود. تمامی سوانح رخ داده در صنعت هوانوردی به دلیل وجود زنجیره ای از اتفاقات  (Chain of events)  و اشتباهات روی داده اند و هیچ سانحه ای را نمی توان یافت که تنها به دلیل روی دادن یک اشتباه به وجود آمده باشد.

از نظر سازمان فدرال هوانوردی ایالات متحده  (FAA)  تمامی علل و فاکتورهای به وجود آورنده یک سانحه توسط بشر قابل کنترل و اصلاح می باشند. وجود یک عامل که به نظر می‌رسد در وقوع یک سانحه کمترین نقش را داشته باشد، می‌تواند بزرگترین نقش را در به وجود آمدن یک سانحه دیگر ایفا کند. لذا متخصصین بررسی سوانح نباید حتی از بی اهمیت ترین عوامل کشف شده صرف نظر نمایند. در طول تاریخ صنعت هوانوردی، بررسی کامل هر سانحه معمولا منجر به پیدایش یک سیستم، به وجود آمدن قانونی محدود کننده برای پرسنل زمینی و کادر پروازی و یا اضافه شدن دستورالعمل هایی که انجام آنها سطح ایمنی این صنعت را افزایش می‌دهند شده است.

 به عنوان مثال، در سانحه ای که در تاریخ چهارم آپریل هزار و نهصد و هفتاد و هفت میلادی رخ داد، یک فروند هواپیمای دی-سی نه متعلق به خطوط هوایی ساوترن به دلیل ورود به داخل ابرهای طوفانی و رعد آسا و در پی آن، به دلیل برخورد شدید دانه های تگرگ به بزرگی یک توپ بیسبال، هر دو موتور خود را از دست داد و خلبانان را مجبور به انجام یک فرود اضطراری در یکی از اتوبان های واقع در ایالت جورجیای امریکا نمود. اما انجام این فرود ناموفق بوده و هواپیما پس از نشستن بر روی اتوبان، به دلیل برخورد شدید بال‌های هواپیما به درختان اطراف اتوبان دچار آتش سوزی گردید. در این سانحه هفتاد و دو نفر از سرنشینان جان خود را از دست دادند. پس از بررسی علل وقوع این سانحه، کلیه رادارهای هواشناسی، هم در هواپیماها و هم در برج های مراقبت به نمونه‌های بالاتر ارتقا یافت، همچنین به خلبانان آموزش داده شد که در صورت وجود ارتعاش و لرزش در موتور های هواپیمای خود، نیروی پیشرانش موتور ها را کاهش داده تا از این لرزش های خطرناک بکاهند. به ماموران کنترل ترافیک هوایی نیز آموزش داده شد که در زمان مناسب، اطلاعات ضروری اعم از وجود شرایط ویژه آب و هوایی را به خلبانان گزارش دهند.