مدیریت ترافیک بدون سرنشین چیست؟

ظهور وسایل نقلیه هوایی جدید مانند هواپیماهای بدون سرنشین و تاکسی­‌های پرواز و عملیات هواپیماهای جدید در حال تغییر شیوه پیکربندی و مدیریت آسمان ما است. مدیریت ترافیک بدون سرنشین اکنون یک مولفه مهم برای فعال کردن این وسایل نقلیه هوایی جدید است تا با خیال راحت وارد فضای هوایی ما شوند.

فضای هوایی امروز شلوغ تر از همیشه است. بیش از 1.2 میلیون نفر در هر لحظه در سراسر جهان به پرواز در می‌­آیند که این بیشتر از جمعیت سانفرانسیسکو یا استکهلم است!

به لطف فناوری­‌های پیشرفته، اکنون انواع جدیدی از وسایل نقلیه هوایی در حال توسعه هستند و با سرعت وارد آسمان می­‌شوند. این وسایل نقلیه اشکال و قابلیت‌­های جدیدی دارند و در ارتفاعات بسیار پایین‌­تری کار می‌­کنند که همه فضای هوایی فعلی برای رسیدگی به آن طراحی نشده است. به عنوان مثال، هواپیماهای بدون سرنشین باری در حال حاضر بسته‌­ها را سریع‌تر و کارآمدتر از کشتی به ساحل منتقل می­‌کنند و وسایل نقلیه عمود برخاست برقی نشان از توانایی انتقال افراد از نقطه A تا B در داخل شهرها به جای ساعت‌­ها در راه بودن دارند.

اما چگونه این وسایل نقلیه هوایی جدید که اکثر آن‌ها بدون سرنشین هستند (یعنی بدون خلبان) می‌­توانند با خیال راحت وارد فضای هوایی فعلی شوند؟ و چگونه می‌­توانند با یکدیگر و کاربران فضای هوایی فعلی و همچنین با استفاده‌­های بعدی که هنوز تعریف نشده­‌اند هماهنگ باشند؟

پاسخ به این سؤالات در حال حاضر مورد بررسی قرار می‌­گیرد که دیجیتالی شدن و استقلال نقش مهمی در نوسازی و مدیریت ایمنی فضای هوایی آینده ما دارند.

نوسازی مدیریت ترافیک با مدیریت ترافیک بدون سرنشین

امروزه، هواپیماها با کنترل ایمنی حمل و نقل هوایی با خلبانان از طریق رادیو، سیستمی هدایت می­‌شوند که به سیستم مدیریت هوایی معروف است. این ارتباط مستقیم، از نقطه به نقطه، بینایی بین یک اپراتور و هواپیما، روش استاندارد صنعت است. اما برآوردها نشان می­‌دهد که رشد ترافیک هوایی تجاری در نهایت از ظرفیت یک سیستم انسانی محور فراتر خواهد رفت و این فقط برای پروازهایی که توسط انسان هدایت می‌شوند، انجام می‌­شود.

همانطور که عملیات بدون سرنشین و خلبان همچنان به تکثیر خود ادامه می‌­دهد، سیستم‌­های مدیریت هوایی باید به یک مدل مقیاس پذیرتر تغییر پیدا کنند: یک سیستم دیجیتالی که می‌­تواند بر افزایش فعالیت نظارت و مدیریت کند. به این سیستم مدیریت ترافیک بدون سرنشین یا مجموعه خدمات شبکه‌­ای گفته می‌­شود که براساس قوانین مشترک با یکدیگر ارتباط برقرار میکنند. چارچوب‌­های مدیریت ترافیک بدون سرنشین به جای تکیه بر کنترل متمرکز در سراسر جهان از اصل اختیارات توزیع شده استفاده می‌­کند، که این سیستم برای ارائه دهندگان، خدمات بیشتری می­‌دهد که می توانند با تحول بازار سازگار شوند و نیاز به تغییر دارند.

خدمات مدیریت ترافیک بدون سرنشین واقعی در حال حاضر شروع به اجرا شده است. سیستمی که امروز و طی چند سال آینده راه­‌اندازی می‌­شود­، یکی از سیستم‌­های موجود برای دهه‌­های آینده خواهد بود. این بر نسل بعدی افرادی که از سیستم کنترل ترافیک هوایی استفاده می‌­کنند نیز تأثیر می­‌گذارد.

در عمل، مدیریت ترافیک بدون سرنشین به این معنی است که هواپیما دیگر نیازی به صحبت با یک موجود واحد مانند یک کنترل کننده ترافیک هوایی اختصاصی ندارد. درعوض، قادر به برقراری ارتباط آزادانه با چندین تأمین کننده خدمات خواهد بود. این تأمین‌­کنندگان مطابق با استانداردهای ایمنی، امنیتی و عملکردی مربوطه برپا می‌­شوند و قادر خواهند بود با بقیه شبکه هماهنگ شوند تا تصمیم­‌گیری‌­های کارآمد را بر اساس اهداف خاص پرواز انجام دهند. این انتقال به صورت تدریجی انجام خواهد شد­، اما موردی است که برای حیات آتی سیستم جهانی حمل و نقل هوایی مهم است.

نسل بعدی مدیریت ترافیک هوایی

در سراسر جهان، اصول اساسی و رویکردهای مربوط به چارچوب­‌های مدیریت هوایی بدون سرنشین در توسعه بسیار مشابه هستند. در اروپا، سیستمی که توسطU-Space (SESAR)  تهیه شده است، انتظار می‌رود در سال 2020 از بین برود و در آمریکا، ناسا در حال توسعه یک مدل خصوصی موسوم به "تهیه‌کنندگان خدمات سیستم­های هواپیمای بدون سرنشین" است که توسط اداره هواپیمایی فدرال (FAA) تأیید شده­ است.

مدیریت هوایی بدون سرنشین ایرباس، مسئول توسعه این زیرساخت­‌های مدیریت ترافیک دیجیتال، در حال ساخت راه حل­‌هایی برای کمک به چارچوب‌­های مدیریت هوایی بدون سرنشین است. این ارائه دهنده خدمات، مجوز پرواز در ارتفاع کم و قابلیت پیمایش در هوای ایالات متحده را دارا می‌­باشد، به این معنی که مدیریت هوایی بدون سرنشین ایرباس می‌­تواند مجوزهای FAA را برای پروازهای سیستم هواپیمای بدون سرنشین در نیز ارائه دهد.

به گفته جو پولاستر (رئیس مدیریت محصولات هوایی بدون سرنشین ایرباس)، انتقال کامل به یک سیستم مدیریت هوایی بدون سرنشین از طریق مراحل کوچک پیشرفت خواهد کرد. این شامل پیاده‌­سازی برنامه‌های کاربردی کوچک و گرفتن بازخورد در مورد زنده بودن آن‌ها است که این صنعت را قادر می‌­سازد تا در دراز مدت خدمات را افزایش دهد.

در انتها، جو می­‌گوید: "خدمات واقعی مدیریت هوایی بدون سرنشین را از قبل شروع به اجرای آن کرده­‌اند. سیستمی که امروز و در چند سال آینده راه‌­اندازی کرده­‌ایم، دستگاهی خواهد بود که برای دهه‌­های بعد در دست است. این بر نسل بعدی افرادی که از سیستم کنترل ترافیک هوایی استفاده می­‌کنند نیز تأثیر می‌گذارد."