واکنش اشتباه خلبانان و کشته شدن پنجاه نفر

 دوازدهم فوریه سال ۲۰۰۹ میلادی می باشد. قرار است یک فروند هواپیمای بمباردیر Dash-8 متعلق به خطوط هوایی کولگن ایر که یک شرکت هواپیمایی منطقه ای زیر نظر شرکت هوایی کانتیننتال کانکشن می باشد به همراه ۴۵ مسافر و چهار خدمه، فرودگاه بین المللی نیومارک لیبرتی واقع در نیوجرسی ایالات متحده را به مقصد فرودگاه بین المللی بوفالو نیاگارا واقع در نیویورک ترک نمایند. این نوع هواپیما از نوع سری ۴۰۰ بوده که قابلیت حمل حداکثر ۹۰ سرنشین را داشته و همچنین دارای دو موتوره توربو پراپ می‌باشد.

 مسافران پس از تحویل بار های خود وارد سالن ترانزیت شده و منتظر اعلام شرکت مبنی بر آغاز عملیات مسافرگیری هستند اما به دلیل وجود شرایط نامناسب آب و هوایی، تا بهبود آن باید منتظر بمانند. سرانجام پس از گذشت حدود یک ساعت و نیم، با توجه به بهبود شرایط آب و هوایی، مسافران سوار هواپیما شده تا سفر خود را آغاز نمایند. کاپیتان ۴۷ ساله پرواز خلبان ماروین رنسلو بوده که هزاران ساعت پرواز را در کارنامه خود داشته و جزو خلبانان با تجربه این شرکت به حساب می‌آید. کمک خلبان پرواز نیز ربکا لین بیست و چهار ساله، از خلبانان خانم و جوان شرکت هواپیمایی کولگن ایر می باشد. پس از گذشت حدود دو ساعت تاخیر، در نهایت پرواز شماره ۳۴۰۷ از فرودگاه نیومارک لیبرتی برخاسته و در مسیر پروازی خود به سمت فرودگاه بوفالو نیاگارا قرار می گیرد. بیشتر مسافران این پرواز اهل ایالات متحده امریکا بوده و دو مسافر کانادایی، یک مسافر چینی نیز در این پرواز حضور دارند. پس از گذشت حدود چهل و پنج دقیقه از پرواز، هواپیما به نزدیکی فرودگاه مقصد رسیده و خلبانان اقدام به کاهش ارتفاع و همچنین تنظیم سرعت هواپیمای خود جهت فرود در فرودگاه بوفالو نیاگارا می‌کنند. پرواز شماره  ۳۴۰۷  وارد فضای تقرب فرودگاه مقصد شده و مراحل تقرب جهت انجام فرود را آغاز می‌کند. مأمور واحد کنترل ترافیک هوایی فرودگاه بوفالو نیاگارا مجوز فرود پرواز شماره  ۳۴۰۷  در باند شماره بیست و سه را صادر می نماید اما پس از گذشت چند ثانیه، این پرواز از روی صفحه رادار ناپدید می‌شود. بارش سبک برف و وجود مه، دید مامور کنترل ترافیک را مختل نموده به طوریکه حتی با دوربین نیز قادر به دیدن فواصل دور نمی باشد.

چند دقیقه از ناپدید شدن پرواز شماره  ۳۴۰۷  گذشته و پاسخی از خلبانان دریافت نمی گردد. پس از گذشت چند دقیقه خبری مبنی بر سقوط یک فروند هواپیما در یک منطقه مسکونی واقع در پنج کیلومتری باند فرودگاه بوفالو نیاگارا به سرعت در جهان پخش می شود. نیروهای امدادی و آتش‌نشانی به محل سانحه رسیده و به عمق فاجعه پی می‌برند. تمامی چهل و نه سرنشین پرواز به همراه یک نفر از ساکنین خانه ای که هواپیما به آن اصابت کرده بود در دم کشته شده اند. همچنین چهار نفر از ساکنین به شدت دچار آسیب دیدگی شده اند. بازرسان ستاد ملی ایمنی حمل و نقل ایالات متحده موسوم به ان تی اس بی به محل وقوع این فاجعه اعزام شده تا به بررسی دلایل به وجود آورنده این سانحه بپردازند. جعبه‌های سیاه هواپیما به سرعت یافت می شوند. تا آماده شدن جعبه‌های سیاه جهت بازخوانی، بازرسان آغاز به بررسی بقایای باقی مانده از هواپیما و همچنین شرایط آب و هوایی می کنند، اما شدت بارش و سرما به حدی نبوده که موجب سقوط یک هواپیما گردد. اکنون بازرسان به بررسی جعبه‌های سیاه هواپیما می‌پردازند. اطلاعات ضبط شده در جعبه‌های سیاه نشان می‌دهند که در زمانی که هواپیما به فاصله پنج مایلی باند فرودگاه رسیده بود، پس از استفاده خلبانان از فلپ ها و همچنین پایین آوردن چرخ ها، هواپیما به دلایل نامعلومی وارد گردش های شدیدی به راست و چپ شده و همچنین دماغه آن به شدت بالا رفته بطوری که باعث به لرزه درآمدن فرمان کنترل و هدایت خلبانان شده بود.(در زمان نزدیک شدن هواپیما به شرایطی به نام واماندگی، یعنی جدا شدن جریان هوای گذرنده از سطوح روی بال به دلیل بالا رفتن بیش از حد دماغه در شرایط طبیعی پرواز، این سیستم که به آن  Stickshaker  گفته می شود باعث به لرزش در آوردن فرمان کنترل هواپیما به منظور اعلام هشدار به خلبانان می‌گردد).

اما واکنش صورت گرفته توسط خلبانان باعث بهت و حیرت بازرسان می‌گردد. بازرسان متوجه می‌شوند که خلبانان دقیقا برعکس کاری را که در صورت وقوع این شرایط آموزش دیده بودند و از آنان انتظار می رفت را انجام داده اند، به عبارتی دیگر خلبانان به جای پایین آوردن دماغه هواپیما جهت ریکاوری و برقرار نمودن مجدد جریان هوای گذرنده در سطوح روی بالها، دماغه هواپیما را بیشتر به سمت بالا برده و به نوعی باعث بدتر شدن شرایط و واماندگی کامل هواپیما شده بودند. به همین دلیل، پس از آن هواپیما همانند تکه ای سنگ از آسمان به سمت زمین و منطقه مسکونی سقوط نموده بود. پس از انجام بررسی‌های دقیق، بازرسان به این نتیجه می‌رسند که در آن چند ثانیه دشوار پیش از وقوع سانحه، خلبانان توجهی به آلات دقیق یعنی نشان دهنده وضعیت هواپیما نسبت به خط افق و نشان دهنده سرعت هواپیما نداشته و با تکیه بر حواس خود در آن شب مه آلود در تلاش جهت کنترل هواپیما بوده اند.

 پس از بررسی بقایای هواپیما بازرسان هیچگونه سرنخی مبنی بر وجود هرگونه مشکل در سیستم ها، بدنه و همچنین وجود یخ زدگی در سطوح هواپیما را پیدا نکردند. بر اساس گزارش نهایی این سانحه، خلبانان فرصت کافی جهت انجام ریکاوری و جلوگیری از وقوع این فاجعه را به طور کامل در اختیار داشتند. همچنین علت نزدیک شدن هواپیما  به شرایط واماندگی  و بروز لرزش اولیه فرمان هدایت، سرعت بسیار پایین هواپیما در هنگام انجام تقرب نهایی عنوان گردید.

منبع: گزارش نهایی