سیستم ترمز خودکار

واحد ترمز، مجموعه ایست که از آن به منظور کاهش سرعت یا در اصطلاح اعمال شتاب منفی استفاده می شود که این فرایند به صورت دستی، Manual و خودکار، Auto، انجام می شود. واحد ترمز ها در یک هواپیما به طور معمول بر روی چرخ های اصلی،Main Gears، تعبیه می شود اما در برخی هواپیماها چرخ دماغه، Nose Gear، هم از واحد ترمز برخوردار است. در این میان نمونه خودکار یا در اصطلاح Auto Brake System، سامانه ایست که طبق ساز و کارهای هیدرولیکی، بر اساس داده هایی که به عنوان ورودی می گیرد، اقدام به کاهش سرعت هواپیما و توقف آن می کند که از نقاط قوت آن به نسبت زمان هایی که از Manual Brake استفاده می شود، می توان به کنترل بهتر در بحث درگیر کردن ترمز ها و نرخ کاهش سرعت ایده آل اشاره کرد. به طور معمول از  Auto Brake System در زمان های برخاستن و نشستن استفاده می شود؛ بدین صورت که در زمان برخاستن با تنظیم کردن آن بر روی حالت RTO یا در اصطلاح Rejected Take Off که همچنین با نام MAX در هواپیماهایی نظیر ایرباس AB6 نیز شناخته می شود، در صورت انصراف از برخاستن هواپیما، زمانی که خلبان Thrust Leverها را در حالت Idle قرار دهد و یا در اصطلاح Retard کند و سرعت هواپیما به کمتر از 60 الی 80 نات بر ساعت برسد، سرعتی که به طور معمول در آن خلبان Reverse Thrusterها رو Idle می کند، ترمزها در حداکثر توان عملکردی خود (با اعمال 3000 PSI فشار) اقدام به کاهش سرعت هواپیما می کنند و این کاهش سرعت به واسطه درگیر بودن ترمزها تا جایی ادامه پیدا می کند که خلبان پدال های ترمز را فشار دهد و یا اقدام به Retract کردن Spoilerها کند. البته در برخی از دستورالعمل های پروازی هواپیماها نیز این طور این طور آمده است که برای از مدار خارج کردن Auto Brake System، سوئیچ آن را باید در حالت Off قرار داد. در مقابل همانطور که اشاره شد از دیگر زمان هایی که از Auto Brake System استفاده می شود، می توان به هنگام فرود اشاره کرد؛ به خصوص در مواردی که سطح باند در شرایط خشک یا در اصطلاح Dry نیست. در بیشتر هواپیماها حالت های Min، Mid و Max و یا همچنین یک، دو و Max برای Auto Brake System  در هنگام فرود تعریف می شود که تفاوت اصلی آن ها در بحث میزان اعمال فشار هیدرولیک و همچنین درگیر کردن ترمزها بر حسب زمان است. سلامت عملکرد ترمزها مشروط به کارکرد درست واحدی با عنوان Antiskid است.