خاطره یکی از مهمانداران ارشد بازنشسته هما از روز سرنگونی پرواز ۶۵۵
طبق معمول به اتاق بریفینگ رفتیم. من و کرویی که با هم پرواز داشتیم بریف شدیم و رفتیم به طرف ترمینال.
در راه کاپیتان رضاییان و مهندس امینی جزء را دیدم. سلام کردم و جوابی شنیدم.
ما فقط یک لگ پرواز داشتیم که بعد از انجامش به خانه برگشتیم و چون شب قبل نخوابیده بودم، رفتم خوابیدم.
ساعت حدود ۱۴ بود که خانمم من را بیدار کرد گفت نگران نشو یکی از هواپیماهای هما را زدند. فوری بیدار شدم به بریفینک زنگ زدم دیدم خانم اسکندری هست که فقط داره گریه می کند.
اتفاقا خانم بنائیان (یکی از مهمانداران) همسایه ما بود من فوری رفتم در خانه آنها دیدم شوهرش دارد گریه میکند و فریاد می کشد.
با ایشان آمدیم بریفینگ خدا می داند چه قیامتی بود! همه آمده بودند. پروازها خوابید. اولین پرواز را زین کردند به طرف بندرعباس و همه مسئولین بودند. آنها رفتن و جنازه ها را به پزشک قانونی تهران آوردند. البته اینکه در بندرعباس اوضاع چطوری بود، جایز نمبینم اینجا بنویسم فقط بسنده می کنم به اینکه بدترین روزهای زندگیم بود.
در تهران مرحوم امیر فصیحی در قسمت مردان و خانم ریاضتی که برادرش هم در جبهه شهید شده بود درقسمت خواهران مشغول شناسایی شدند که بالاخره سه خانم را شناسایی کرد که البته خانم بناییان را ازروی ریت روی دستش و دستبندی که مادرش نشانه داده بود شناسایی کردند.
بعد از شناسایی افراد روز بعد طی مراسم باشکوهی باحضور ملت ایران تشیع جنازه شدند و در آرامگاه ابدی خود جا گرفتند.
روحشان شاد
ارسال نظر