اختصاصى کن نیوز در سالگرد سقوط هواپیماى توپولف ایرتور در کوه‌هاى خرم آباد

"در آن سال نوجوانى ١٢ ساله بودم. دقیقاً یادم هست که آن روز سه شنبه بود و پنجشنبه همان روز، مراسم عقد خواهرم بود.

تلفن همراه نداشتیم (آن سالها به ندرت کسى موبایل داشت).

پدرم صبح به پرواز رفته بود و از صبح برق خانه قطع بود و به دلیل انجام عملیات کابل برگردان، اتفاقاً تلفن خانه هم قطع بود.

مادر و خواهرم از صبح براى خرید مراسم عروسى به بازار رفته بودند و من در خانه تنها بودم.

تلفن که قطع بود و تلویزیون هم به دلیل قطع برق نمیتوانستم روشن کنم از این رو هیچ اطلاعى از سرنوشت پدر نداشتیم.

ساعت حدود ٦ بعدازظهر بود که یکى از دوستان پدرم در زد. 

در را باز کردم و بعد از سلام علیک احوال پدرم را پرسید، گفتم خوب است. رفته پرواز.

آدرس یکى از دوستان مشترکشان را پرسید و رفت.

خیلى تعجب کردم. چند سالى مى شد که از این دوست پدرم خبرى نداشتیم و ذهنم مشغول بود که بعد از این همه سال چرا اینجا آمده است.

ساعت حدود ٧ بود و هوا تاریک شده بود.

خواهر و مادرم آمدند و من به حیاط رفتم تا بهشان کمک کنم وسایل را جابجا کنیم.

به محص اینکه خواهرم گفتم دوست پدر آمده است، زد زیر گریه. انگار بهش الهام شده بود.

گفت: على بابا کجاست؟

هنوز تلفن قطع بود.

همان موقع حس کردیم یک خودرو پشت در خانه ایستاد. 

در زدند.

در را باز کردیم. کرو کار ایران ایرتور بود. یک خانم و یک آقا از ایرتور درون خودرو بودند و پیاده شدند.

آنجا بود که خبر سقوط هواپیماى پدر را به ما دادند و رسماً اعلام کردند که پدر در سانحه فوت شده است."

على احمدى فر اکنون پس از پانزده سال از فوت پدر، راه او را ادامه داد و اکنون خلبان هواپیمایى تابان بر روى هواپیماى ام دى است.