عامل سقوط و کشته شدن ۱۰۴ سرنشین پرواز شماره ۳۸۷ چیست؟

دوم فوریه سال ۱۹۹۸ میلادی است. یک فروند هواپیمای مکدانل داگلاس دی سی ۹ متعلق به شرکت هواپیمایی سبو پاسیفیک قرار است مانیلای فیلیپین را به مقصد فرودگاه لومبیا ترک نماید، اما پیش از فرود در لومبیا قرار است توقفی کوتاه در فرودگاه تاکلوبان داشته باشد.

 شرکت هواپیمایی سبو پاسیفیک یک شرکت ارزان قیمت فیلیپینی است که در سال ۱۹۸۸ با هدف انجام پروازهای داخلی و خارجی تاسیس گردیده است. این پرواز شامل ۹۹ مسافر و پنج خدمه می‌باشد. مسافرین پس از تحویل بار سوار هواپیما شده و منتظر آغاز پرواز می‌شود. خلبان پرواز کاپیتان پائولو جوستو یکی از خلبانان با سابقه شرکت هواپیمایی سبو پاسیفیک می‌باشد.

 خلبانان دستورالعمل‌های لازمه پیش از پرواز را انجام داده و بر روی باند فرودگاه مانیلا قرار می‌گیرند. هواپیما راس ساعت ۹:۱۶ دقیقه صبح، فرودگاه مانیلا را ترک می نماید. پس از گذشت یک ساعت و بیست دقیقه، پرواز شماره ۳۸۷ در فرودگاه تاکلوبان فرود آمده تا بار خود را که شامل لاستیک‌های زاپاس بوده در این فرودگاه تحویل دهد. نه دقیقه بعد این هواپیما مجددا به پرواز درآمده و به سمت مقصد نهایی خود یعنی لومبیا حرکت می کند.

 هواپیما به ۶۸ کیلومتری فرودگاه لومبیا رسیده و در این لحظه خلبانان پرواز ۳۸۷ با مرکز کنترل ترافیک هوایی تماس گرفته و موقعیت خود را اعلام میکنند.

مرکز کنترل ترافیک هوایی دستورالعمل آغاز کاهش ارتفاع جهت فرود در فرودگاه لومبیا را صادر می نماید، لذا هواپیما کاهش ارتفاع خود را آغاز می نماید. پس از گذشت حدود سه دقیقه، ناگهان اتفاقی می افتد که باعث شوکه شدن ماموران کنترل ترافیک هوایی می‌گردد. پرواز شماره ۳۸۷ از روی صفحه رادار ناپدید میگردد. تلاش ماموران کنترل ترافیک هوایی جهت برقراری ارتباط با خلبانان بی فایده بوده و پاسخی را در بر ندارد.

 ماموران کنترل ترافیک هوایی به سرعت اعلام شرایط اضطراری نموده و تیم های جستجو و نجات سریعاً وارد عمل می گردند. هیچ کس نمی داند چه بر سر پرواز ۳۸۷ آمده. هواپیما در منطقه ای کوهستانی از صفحه رادار ناپدید شده است و در زمان ناپدید شدن آن، مه و باران شدیدی در آن منطقه وجود داشته است. هوا در آن منطقه کوهستانی به شدت سرد و برف سنگینی تمام منطقه را پوشانده است به طوری که پیدا کردن محل سقوط احتمالی هواپیما توسط تیم های جستجو و نجات را بسیار دشوار نموده است.

 گفته های ساکنین محلی تمامی احتمالات را به یقین تبدیل می‌کنند. آنها ادعا می کنند که در حدود ساعت ۱۱ صبح صدای انفجار مهیبی را از یکی از کوهستان های اطراف شنیده اند. در نهایت پس از گذشت ۳ روز، تیم های جستجو و نجات محل وقوع سانحه را پیدا میکنند. تمامی سرنشینان این پرواز در این سانحه جان خود را از دست داده‌اند. هواپیما نیز به دلیل شدت برخورد با کوهی به نام سوماگایا، به طور کامل از بین رفته است.

 هواپیما به دلایلی نامعلوم چیزی در حدود پانصد متر پایین تر از قله کوه و دو مایل خارج از مسیر اصلی پرواز که هواپیما باید بر روی آن پرواز می‌کرده به کوه برخورد کرده است. بقایا و اجساد سرنشینان طی چند روز با سختی فراوان از محل سانحه منتقل می‌گردند. تیم بررسی سوانح کار خود را جهت پیدا نمودن هرگونه سرنخ احتمالی آغاز می نماید. بازرسان بررسی سوانح بقایای هواپیما را جهت پیدا نمودن هرگونه اثری از وجود حملات تروریستی و انفجار بمب و یا موشک مورد بررسی قرار می‌دهند. پاسخ منفی است.

بازرسان سپس به بررسی جعبه‌های سیاه می‌پردازند. در صورت اقدام به هواپیماربایی توسط هر یک از مسافرین، صدای ضبط شده در کابین خلبان توسط جعبه سیاه باید نشان دهنده این واقعیت باشد اما بازرسان پس از شنیدن صداهای ضبط شده در کابین خلبان به چنین موردی دست نمی‌یابند. دستگاه ضبط کننده داده های پرواز نیز هیچ گونه وجود ایراد و اشکال فنی در عملکرد سیستم های پروازی را نشان نمی دهد.

 تنها چیزی که ثبت کننده داده های پرواز نشان میدهد این می باشد که پیش از برخورد هواپیما با کوه، هواپیما از حالت خلبان خودکار خارج شده و به صورت دستی در حال پرواز بوده است. یکی از افرادی که در حال جستجو در میان بقایای هواپیما بوده نقشه ای را که توسط خلبانان در حال استفاده بوده را می یابد. بازرسان با بررسی این نقشه به نکته قابل توجهی پی می‌برند. ارتفاع کوه سوماگایا، کوهی که هواپیما در میانه آن به آن برخورد کرده بود در این نقشه پنج هزار پا بالای سطح آب‌های آزاد نشان داده شده است درحالی که ارتفاع این کوه در واقع شش هزار پا بالای سطح آبهای آزاد می باشد.

 بازرسان حدس میزنند که به احتمال زیاد این اشتباه موجود در نقشه ای که توسط سازمان هوانوردی فیلیپین چاپ شده است خلبانان را به اشتباه انداخته است. خلبانان به احتمال زیاد تصور کرده اند که نسبت به قله این کوه ارتفاع ایمن دارند در حالی که در حال پرواز به سمت مرکز کوه بوده اند. وجود مه شدید نیز دیدن کوه را برای آنها غیرممکن ساخته بود. اما بازرسان هیچ دلیل و مدرکی ندارند که علت اصلی وقوع سانحه را به آنان نشان دهد. تیم بررسی سوانح در نهایت به دلیل به دست آوردن حداقل مدارک، خلبانان پرواز را به دلیل کنترل ناصحیح و نادرست هواپیما و عدم آموزش مناسب به عنوان مقصران احتمالی این سانحه معرفی می‌نماید.

 پس از گذشت حدود ۲۰ سال از وقوع این سانحه هنوز علت اصلی و جزئیات این سانحه بر همگان پوشیده مانده است. بسیاری از متخصصان هوانوردی و مردم گزارش اعلام شده مبنی بر مقصر بودن خلبانان این پرواز را نپذیرفته اند. در این سانحه ۱۰۴ سرنشین این پرواز کشته شدند.